De meesten onder ons zullen Rodrigo Leão kennen als de multi-instrumentalist en componist van Madredeus. Wie de Portugese muziek al wat langer volgt, herinnert zich wellicht ook nog Sétima Legião, waarmee hij een viertal platen lang heel mooi weer maakte, maar sindsdien is Leão wel al een kwarteeuw lang bezig aan een heel bijzonder parcours, dat hem tot aan de top van de hedendaagse klassieke (film)muziek bracht, waar hij in het gezelschap vertoeft van Ludovico Einaudi en Ryuichi Sakamoto, om slechts die twee te noemen.

De productie van Leão liegt er niet om: een kleine twintig “gewone” platen en soundtracks dragen zijn naam en één van zijn handelsmerken is daarbij geworden dat hij zijn voorkeur voor bijzondere stemmen heel vaak vertaalt in stukken die speciaal geschreven werden voor de bezitters van die aparte zangorganen. Zo maakte hij composities voor Lula Pena, voor de hier schier onbekende, maar in de Portugees sprekende wereld een ware superster Adriana Calcanhoto, voor Joan Wasser, aka “Joan as Policewoman en voor de Australiër Scott Matthew, wiens platen op het Glitterhouse label wat mij betreft niet genoeg gelauwerd en geroemd kunnen worden.

Naar aanleiding van de nakende 25ste verjaardag van zijn solocarrière kwam er een overzichtsalbum, “O Aniversário” uit en bijna gelijktijdig begon Leão te werken aan “O Metodo”, de plaat die een nieuwe stap, een nieuw hoofdstuk van die lange loopbaan moest inluiden: Leão wilde naar de “less is more”-aanpak toe en ging daarvoor samenwerken met de Italiaan Federico Albanese, een jonge Milanese componist van wie gezegd wordt dat hij als geen ander beeld en muziek ineen kan laten vloeien. En net toen “O Metodo” klaar was en Leão er vanaf begin 2020 mee zou gaan toeren, sloeg Covid-19 toe. Gevolg: alle concerten afgelast of uitgesteld, geen tournee en dus gedwongen opsluiting.

Voor Rodrigo betekende dat een tijdelijke verhuizing naar zijn buitenverblijf in de prachtige regio Alentejo. De natuur daar, bracht hem hernieuwde inspiratie en, zoals het een echte creatieveling betaamt, maakte hij van wat als beperking bedoeld was een opportuniteit. Hij schreef er namelijk, in zijn eentje, de muziek voor “Avis 2020”, een EP van een kleine 20 minuten, mat solomuziekjes, geïnspireerd door de geluiden van de natuur. Die EP zag, bij mijn weten nooit het daglicht, maar fungeert nu wel als kantelpunt in de nieuwe, driedelige plaat van Leão: “O Método” is deel één, het “vóór” (Corona). Avis 2020” is dan het “tijdens”-gedeelte en het nieuwste werk “A Estranha Beleza da Vida” sluit de triptiek en is het “na de lockdown”-gedeelte.

Daarop serveert Leão in een goeie 35 minuten veertien nieuwe composities, meestal instrumentals, soms kort en soms héél kort, plus een vijftal die van tekst voorzien worden en ingezongen worden door mensen als Lambchop’s Kurt Wagner, de Canadese Michelle Gurevich, ook wel bekend als “Chinawoman”, de Spaanse flamencozangeres Martirio en de jonge Portugese bassiste Surma. Dat blijken stuk voor stuk uitstekende keuzes te zijn geweest: de puzzelstukjes, klein en groot, worden haarfijn in elkaar gepast, de stemmen haken onmerkbaar lichtvoetig in bij de muziek, die nu eens opgewekt, dan weer weemoedig klinkt, maar aan het eind van de rit een heel eclectisch geheel blijkt te vormen.

Een superbe plaat, die het perfecte sluitstuk is van een driedelige cyclus die nu in één groot pkket beschikbaar gemaakt wordt. Ik denk niet dat er veel mensen al in het bezit varen van “O Método” en die zullen het zich vast niet beklagen dat ze die nu twee keer in de kast hebben staan, al was het maar omwille van het hartverscheurend mooie afsluitende titelnummer en de accordeonklanken in “A Valsa de Petra”.

(Dani Heyvaert)